ZAPROSILIŚMY PANA BOGA DO NASZEGO ŻYCIA

z Katarzyną Dudek rozmawia Agnieszka Pałka

Trwający w Kościele Rok Rodziny Amoris laetitia zachęca, by na nowo odkrywać i doświadczać radości, która płynie z otrzymanego daru małżeństwa i rodziny. Z naszą parafianką: Panią Katarzyną, od 17 lat szczęśliwą żoną i matką dwójki dzieci, rozmawiałam o obecności Boga w jej życiu małżeńskim i rodzinnym oraz płynącej z tego radości. To, co usłyszałam jest proste. Proste, a jednak dla wielu chyba wcale nieoczywiste.

Katarzyna i Rafał poznali się na długo przed ślubem. Prawdziwa miłość, mierzona kilometrami jakie ich dzieliły, rodziła się jednak powoli. Dopiero, gdy byli pewni, że chcą być ze sobą i założyć rodzinę, przyszedł czas na sakrament małżeństwa. Od początku wiedzieliśmy, że jesteśmy darem dla siebie nawzajem. Dlatego pierwszego, wspólnego dnia chcieliśmy zaprosić Pana Boga do naszego życia, wezwać Go na świadka naszego wzajemnego ślubowania, by z Nim iść naszą wspólną drogą.

Gdy po ślubie zamieszkali razem, zaczęli odkrywać, że rodzina którą tworzą, to także dar. Jako młoda mężatka miałam oczywiście różne obawy. Przyzwyczajeń nie da się przecież w jednej chwili wyeliminować, ale można nad nimi pracować. Zaczęliśmy więc uczyć się wszystkiego - siebie nawzajem - chodzenia na kompromisy, wzajemnego słuchania się i zrozumienia, a czasem również przebaczania. Wieczorem zawsze rozmawiamy o tym, co działo się w ciągu dnia. Mąż mi wówczas podpowiada, co zrobić w konkretnej sprawie, doradza, uspakaja. To taki nasz wspólny rachunek sumienia. Czasami do późna musimy coś przegadać, żeby spokojnie zasnąć niepokłóconymi. Pani Katarzyna przyznaje, że czerpali z doświadczenia swoich rodziców i dziadków, by stworzyć trwały związek małżeński oraz dom pełen ciepła, czułości, bliskości i troski o siebie. Mama, zajmowała się domem i nami, a tata, mimo zmęczenia po pracy, zawsze miał czas dla mnie i mojego rodzeństwa. Niejednokrotnie mówiłam mężowi, że pragnę tego w naszym małżeństwie i rodzinie. Nie ma oczywiście jakiegoś podziału ról. Faktycznie mąż spędza więcej godzin w pracy, więc nie jest w stanie mi we wszystkim pomóc, nawet jeśliby tego chciał. Nigdy jednak nie czułam, żeby wszystkie obowiązki domowe zrzucał na mnie lub ja na niego. Jest to gdzieś wypośrodkowane i każdy dzień przynosi nowy plan zajęć dla wszystkich.

Z chwilą, gdy na świecie pojawiły się dzieci, w rodzinie Kasi i Rafała zagościła wielka radość. Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Natalia i Mateusz są dla nas wielkim darem. Chcielibyśmy ustrzec ich przed całym złem tego świata, choć tak naprawdę nie wiemy czy tak będzie, bo przecież ten świat zaskakuje nas nieustannie. To, co mogliśmy i możemy dać dzieciom najlepszego to czas. Dlatego podjęliśmy z mężem decyzję, że wrócę do pracy w niepełnym wymiarze. Staramy się również przekazać dzieciom naszą wiarę, wartości, tradycje oraz szacunek do siebie i innych. Więc gdy widzę, jak mój syn czasami przypomina mi o wieczornej modlitwie, którą gdzieś w natłoku zajęć odkładam lub  córka zauważa i docenia tzw. małe rzeczy oraz wyraża za nie wdzięczność - czuję ogromną radość.

Katarzyna i Rafał pochodzą z rodzin wierzących i praktykujących. Od samego początku mówili sobie o tym, czym dla nich jest wiara. Mój tato bardzo ukochał Matkę Bożą z Kalwarii Zebrzydowskiej. Każdego roku pielgrzymowaliśmy tam całą rodziną. Kiedy pojawiały się jakieś trudności, wątpliwości, tacie wystarczyła jedna prośba i jechaliśmy do Kalwarii. Tak było również z wyborem męża - chyba go po prostu wymodliłam. Teraz wspólnie z Rafałem i dziećmi kontynuujemy tę tradycję: najpierw modlitwa przed obrazem Matki Bożej a potem dróżki. Przyjeżdżamy wyciszeni, odnowieni.

Te wszystkie doświadczenia dały im pewność, że tylko z Panem Bogiem mogą być dobrą rodziną. Trudno to wytłumaczyć słowami, bo chodzi także o to, co czujemy. To, że jesteśmy przy Panu Bogu, otwieramy się na Jego łaskę przez codzienną modlitwę, niedzielną Mszę św., korzystanie z sakramentów, pomaga nam wspólnie pokonywać trudności, burze i zgrzyty ale także przeżywać radości i dostrzegać codzienne nowe „cuda”, jakie Bóg dla nas ma. Szukając rozwiązania w jakiejś sprawie, zapraszamy też do tego Pana Boga, polecając to w modlitwie. Wydaje mi się, że jak nie ma Pan Boga w rodzinie, łatwiej jest ze wszystkiego zrezygnować, odpuścić sobie, trwać uparcie przy swoim, nawet raniąc kogoś bliskiego. A jeżeli jest z nami Bóg, który jest miłością, zawsze przychodzi opamiętanie i przyznanie się do błędu.

Czas pandemii i lockdownu dla wielu rodzin był wyzwaniem. Nie odczuliśmy tego jakoś bardzo. Oboje z mężem pracowaliśmy normalnie, więc jak zawsze byliśmy spragnieni każdej chwili razem. Wykorzystaliśmy ten czas dla siebie i dzieci. Było oczywiście smutno w czasie świąt, bo nie mogliśmy spędzić ich w większym gronie, ale staraliśmy się nie narzekać. To nie był na pewno czas wolny od Pana Boga. Przez chwilę musiały wystarczyć niedzielne Msze św. on-line. Łączyliśmy się np. z parafią w Łodzi, gdzie były specjalne katechezy, animacje i Msze św. dla dzieci, ale dorośli też z tego korzystali. Ten covidowy czas zaowocował nowym zwyczajem w naszej rodzinie. Staramy się łączyć duchowo z sanktuarium Matki Bożej w Sance, skąd pochodzi mój mąż i odmawiać co środę litanię o ustanie pandemii.

Czy można coś więcej? Wierzę, że to, co mamy „tu i teraz”, przygotował dla nas Pan Bóg. Nie potrzebujemy więcej. Moim zadaniem jest być dobrą żoną i mamą, a naszym wspólnym być dobrą rodziną. Wierzę, że jeśli będziemy żyć tak jak dotychczas - z Panem Bogiem - nic nie udając, będziemy szczęśliwą rodziną. I nie potrzeba do tego wielkich słów czy czynów.

Bardzo serdecznie dziękuję za gościnę i szczerą rozmowę.