Ogłoszenia Duszpasterskie – XII Ndz. Zw. – 20.06.2021 r.

            We wtorek dzień św. Rity.

            W środę o g. 18.00 ks. Biskup Piotr Skucha udzieli młodzieży sakramentu bierzmowania. Dlatego nabożeństwo czerwcowe w tym dniu zostanie odprawione po porannej Mszy św.

Młodzież i świadkowie spotykają się o g. 17.30 przed bramą od ul. Wiejskiej. Przed Mszą św. ksiądz biskup dokona poświęcenia tablic kamiennych Dekalogu. Następnie w procesji przejdziemy do kościoła.

We wtorek o g. 19.00 prosimy młodzież bierzmowaną i ich rodziców o przygotowanie kościoła na uroczystość bierzmowania.

            W czwartek przypada uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. To także dzień naszej adoracji.

            Już wcześnie informujemy, że od połowy lipca będzie zbiórka przy kościele elektrośmieci. Przychody z akcji są przeznaczone dla polskich misjonarzy.

            Dziękujemy jednej rodzinie, która sprzątała kościół, za złożoną ofiarę. Msza św. w intencji parafian z ul. Piekarskiej 12 i 16 będzie odprawiona w I środę lipca o g. 18.00.

W tym tygodniu prosimy o sprzątanie kościoła parafian z ul. Piekarskiej bl. 18 i 20.

            Przypominamy i zachęcamy do udziału w pielgrzymkach do Medjugorie i do sanktuariów Mazowsza. Więcej informacji w gablocie, lub u ks. Mariusza.

            W naszych modlitwach pamiętajmy o dzieciach i młodzieży, którzy rozpoczynają wakacje.

Poniedziałek 14.06 bł. Michała Kozala

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 14

18.00 + Roman, Józef ŻAK, Maria JAMRÓZ i zm. z rodz. PADEWSKICH

18.00 + Mirosław DANIEC od rodz. Olejarskich

Wtorek 15.06 bł. Jolanty

7.00 + Aniela NOSAL w 8 rocz.

18.00 + Eustachy HALICA - greg. 15

18.00 + Renata ŻYŁA od koleżanki położnej Marii

Środa 16.06

7.00 za siostry Róży MBW

7.00 + Mieczysław PAWLAK od rodz Guzików

18.00 + Eustachy HALICA - greg. 16

czwartek 17.06 uroczystość św. Brata Alberta Patrona Diecezji Sosnowieckiej

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 17

18.00 za Dzieło Duchowej Adopcji o BB i łaskę wytrwania w modlitwach

18.00 + Fryderyk ŻUREK od syna Jacka z rodz.

piątek 18.06

7.00 + Mieczysław PAWLAK od szwagierki Marii Olejniczak

18.00 + Eustachy HALICA - greg. 18

18.00 + Fryderyk ŻUREK od siostry Danuty z rodz.

sobota 19.06 św. Romualda

7.00 + Eustachy HALICA - greg. 19

7.00 + Janusz BRYŁA od Zakładu Pogrzebowego Orfeusz

18.00 za Krystynę i Janusza w 45 rocz. ślubu o BB i opiekę MB

 XII Niedziela Zwykła 20.06

7.00 + Zofia Adam GAJ

8.30 + Władysława Władysław BUJNIAK i rodzice

10.00 + Antoni KRYWULT

10.00 + Eustachy HALICA - greg. 20

11.30 + Jan CZYŻYKIEWICZ + Teresa GONERA

12.45 za parafian – roczki

12.45 za Pawła DULOWSKIEGO w 18 rocz. ur. o BB i opiekę MB od rodziców

17.00 + Stanisław KŁUCIŃSKI od córki

Ogłoszenia Duszpasterskie – XI Ndz. Zw. – 13.06.2021 r.

            Została zniesiona dyspensa od uczestnictwa w niedzielnej Mszy świętej ze względu na pandemię.

            Jutro 22 rocznica wizyty św. Jana Pawła II w Sosnowcu.

            W czwartek uroczystość św. Brata Alberta, głównego patrona naszej diecezji.

            W piątek o g. 17.00 spowiedź dla dzieci i młodzieży na zakończenie roku szkolnego, w tym dla bierzmowanych, świadków, dzieci które za tydzień o 11.30 obchodzą rocznicę I Komunii św.

            Zapraszamy na pielgrzymki: 17.07. do Czernej, 31.07 – 07.08 do Medjugorie, 13 – 14.08. po Mazowszu. Więcej informacji w gablocie lub u ks. Mariusza.

            Dziś w Głosie Parafialnym: Józef Oblubieniec Maryi, wrześniowa beatyfikacja, wspomnienie p. Jamrozika, responsorium do św. Antoniego, intencje.

            Książki rejonów w zakrystii.

            Dziękujemy wiernym z ul. Piekarskiej 10 za sprzątanie kościoła i złożoną ofiarę 140 zł. Msza św. w ich intencji będzie 7. 07.g.18.00. W tym tygodniu prosimy o sprzątanie parafian z ul. Piekarskiej bl. 12 i 16.

ZAPROSILIŚMY PANA BOGA DO NASZEGO ŻYCIA

z Katarzyną Dudek rozmawia Agnieszka Pałka

Trwający w Kościele Rok Rodziny Amoris laetitia zachęca, by na nowo odkrywać i doświadczać radości, która płynie z otrzymanego daru małżeństwa i rodziny. Z naszą parafianką: Panią Katarzyną, od 17 lat szczęśliwą żoną i matką dwójki dzieci, rozmawiałam o obecności Boga w jej życiu małżeńskim i rodzinnym oraz płynącej z tego radości. To, co usłyszałam jest proste. Proste, a jednak dla wielu chyba wcale nieoczywiste.

Katarzyna i Rafał poznali się na długo przed ślubem. Prawdziwa miłość, mierzona kilometrami jakie ich dzieliły, rodziła się jednak powoli. Dopiero, gdy byli pewni, że chcą być ze sobą i założyć rodzinę, przyszedł czas na sakrament małżeństwa. Od początku wiedzieliśmy, że jesteśmy darem dla siebie nawzajem. Dlatego pierwszego, wspólnego dnia chcieliśmy zaprosić Pana Boga do naszego życia, wezwać Go na świadka naszego wzajemnego ślubowania, by z Nim iść naszą wspólną drogą.

Gdy po ślubie zamieszkali razem, zaczęli odkrywać, że rodzina którą tworzą, to także dar. Jako młoda mężatka miałam oczywiście różne obawy. Przyzwyczajeń nie da się przecież w jednej chwili wyeliminować, ale można nad nimi pracować. Zaczęliśmy więc uczyć się wszystkiego - siebie nawzajem - chodzenia na kompromisy, wzajemnego słuchania się i zrozumienia, a czasem również przebaczania. Wieczorem zawsze rozmawiamy o tym, co działo się w ciągu dnia. Mąż mi wówczas podpowiada, co zrobić w konkretnej sprawie, doradza, uspakaja. To taki nasz wspólny rachunek sumienia. Czasami do późna musimy coś przegadać, żeby spokojnie zasnąć niepokłóconymi. Pani Katarzyna przyznaje, że czerpali z doświadczenia swoich rodziców i dziadków, by stworzyć trwały związek małżeński oraz dom pełen ciepła, czułości, bliskości i troski o siebie. Mama, zajmowała się domem i nami, a tata, mimo zmęczenia po pracy, zawsze miał czas dla mnie i mojego rodzeństwa. Niejednokrotnie mówiłam mężowi, że pragnę tego w naszym małżeństwie i rodzinie. Nie ma oczywiście jakiegoś podziału ról. Faktycznie mąż spędza więcej godzin w pracy, więc nie jest w stanie mi we wszystkim pomóc, nawet jeśliby tego chciał. Nigdy jednak nie czułam, żeby wszystkie obowiązki domowe zrzucał na mnie lub ja na niego. Jest to gdzieś wypośrodkowane i każdy dzień przynosi nowy plan zajęć dla wszystkich.

Z chwilą, gdy na świecie pojawiły się dzieci, w rodzinie Kasi i Rafała zagościła wielka radość. Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Natalia i Mateusz są dla nas wielkim darem. Chcielibyśmy ustrzec ich przed całym złem tego świata, choć tak naprawdę nie wiemy czy tak będzie, bo przecież ten świat zaskakuje nas nieustannie. To, co mogliśmy i możemy dać dzieciom najlepszego to czas. Dlatego podjęliśmy z mężem decyzję, że wrócę do pracy w niepełnym wymiarze. Staramy się również przekazać dzieciom naszą wiarę, wartości, tradycje oraz szacunek do siebie i innych. Więc gdy widzę, jak mój syn czasami przypomina mi o wieczornej modlitwie, którą gdzieś w natłoku zajęć odkładam lub  córka zauważa i docenia tzw. małe rzeczy oraz wyraża za nie wdzięczność - czuję ogromną radość.

Katarzyna i Rafał pochodzą z rodzin wierzących i praktykujących. Od samego początku mówili sobie o tym, czym dla nich jest wiara. Mój tato bardzo ukochał Matkę Bożą z Kalwarii Zebrzydowskiej. Każdego roku pielgrzymowaliśmy tam całą rodziną. Kiedy pojawiały się jakieś trudności, wątpliwości, tacie wystarczyła jedna prośba i jechaliśmy do Kalwarii. Tak było również z wyborem męża - chyba go po prostu wymodliłam. Teraz wspólnie z Rafałem i dziećmi kontynuujemy tę tradycję: najpierw modlitwa przed obrazem Matki Bożej a potem dróżki. Przyjeżdżamy wyciszeni, odnowieni.

Te wszystkie doświadczenia dały im pewność, że tylko z Panem Bogiem mogą być dobrą rodziną. Trudno to wytłumaczyć słowami, bo chodzi także o to, co czujemy. To, że jesteśmy przy Panu Bogu, otwieramy się na Jego łaskę przez codzienną modlitwę, niedzielną Mszę św., korzystanie z sakramentów, pomaga nam wspólnie pokonywać trudności, burze i zgrzyty ale także przeżywać radości i dostrzegać codzienne nowe „cuda”, jakie Bóg dla nas ma. Szukając rozwiązania w jakiejś sprawie, zapraszamy też do tego Pana Boga, polecając to w modlitwie. Wydaje mi się, że jak nie ma Pan Boga w rodzinie, łatwiej jest ze wszystkiego zrezygnować, odpuścić sobie, trwać uparcie przy swoim, nawet raniąc kogoś bliskiego. A jeżeli jest z nami Bóg, który jest miłością, zawsze przychodzi opamiętanie i przyznanie się do błędu.

Czas pandemii i lockdownu dla wielu rodzin był wyzwaniem. Nie odczuliśmy tego jakoś bardzo. Oboje z mężem pracowaliśmy normalnie, więc jak zawsze byliśmy spragnieni każdej chwili razem. Wykorzystaliśmy ten czas dla siebie i dzieci. Było oczywiście smutno w czasie świąt, bo nie mogliśmy spędzić ich w większym gronie, ale staraliśmy się nie narzekać. To nie był na pewno czas wolny od Pana Boga. Przez chwilę musiały wystarczyć niedzielne Msze św. on-line. Łączyliśmy się np. z parafią w Łodzi, gdzie były specjalne katechezy, animacje i Msze św. dla dzieci, ale dorośli też z tego korzystali. Ten covidowy czas zaowocował nowym zwyczajem w naszej rodzinie. Staramy się łączyć duchowo z sanktuarium Matki Bożej w Sance, skąd pochodzi mój mąż i odmawiać co środę litanię o ustanie pandemii.

Czy można coś więcej? Wierzę, że to, co mamy „tu i teraz”, przygotował dla nas Pan Bóg. Nie potrzebujemy więcej. Moim zadaniem jest być dobrą żoną i mamą, a naszym wspólnym być dobrą rodziną. Wierzę, że jeśli będziemy żyć tak jak dotychczas - z Panem Bogiem - nic nie udając, będziemy szczęśliwą rodziną. I nie potrzeba do tego wielkich słów czy czynów.

Bardzo serdecznie dziękuję za gościnę i szczerą rozmowę.

Jest grzech, który nie będzie odpuszczony!

(Mk 3, 20-35)

W zachwycie nad wielkością człowieka oraz nieskończonym miłosierdziem Boga warto usłyszeć z całą ostrością słowa Miłosiernego Jezusa, w których  stwierdza z całą stanowczością, że jest jeden grzech, który nigdy nie będzie odpuszczony – grzech  przeciwko Duchowi Świętemu. Ponieważ rzecz dotyczy największego dramatu człowieka – potępienia wiecznego, trzeba tę wypowiedź, jak i cały jej kontekst potraktować z najwyższą uwagą. I tak wpierw rozprzestrzeniano pogłoskę o tym, że Jezus: odszedł od zmysłów, innymi słowy zwariował, a więc siłą faktu, to co mówi, nie może być poważnie traktowane. Dalej nastąpiła eskalacja Jego dyskredytacji, a jej  autorami byli znawcy słowa Bożego – uczeni w Piśmie. Część z tych autorytetów moralnych orzekła, że Jezus:  ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy. W poniżeniu Syna Bożego posunęli się najdalej, jak tylko było można – Jezus wg nich  jest sługą szatana.

Odpowiedź Chrystusa jest znamienna. Po pierwsze wykazał wewnętrzną sprzeczność takiego stwierdzenia: Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Po drugie, patrząc na przewrotność ich serc, stwierdził z całą ostrością:  Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Bóg tak pokochał człowieka, i dał mu taką wolność, iż ten może podjąć taką decyzję o popełnieniu grzechu, którą zamknie możliwość działania Miłosierdzia Bożego. Dla człowieka oznacza to – wieczne potępienie, wieczny brak miłości, wieczne – nie  kocham i wieczne – nie będę kochany. Świadomość skutków decyzji nie zmienia faktu, że człowiek jest zaproszony, a nie zaprogramowany do szczęścia wiecznego.

Z pomocą we właściwym rozumieniu tego tekstu przychodzi Kościół. Św. Jan Paweł II,  który  stwierdza, że to  bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża.

 […] Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w „martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się.

„Bluźnierstwo” przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w swoim życiu (Encyklika Dominum et Vivificantem 46).

Te dwa głosy, że Jezus jest idiotą i że Jezus jest zły, wybrzmiewały nie tylko między współczesnymi Chrystusowi, ale jakże mocno rozlegają się dziś pośród nas. Pielęgnowane mogą doprowadzić do dramatycznej decyzji wiecznej śmierci. To wszystko dzieje się małymi kroczkami.

Pytanie:  jak więc tego uniknąć?

I tu Jezus daje odpowiedź prostą, która jest zawarta w odwadze przynależności do Jego rodziny. Ta odwaga to nasze codzienne małe decyzje: Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matk

                                                    Proszę Cię Jezu o taką odwagę we wszystkich sytuacjach mojego życia!

                                                                                Ks. Lucjan Bielas

Solidarność Boga

(Mk 14, 12-16. 22-26)

Bóg, który jest czystą Miłością, wyszedł naprzeciw poranionemu przez grzech człowiekowi. W tym wyjściu do człowieka Boska Natura objawiła się w trzech boskich osobach: w osobie Ojca, w osobie  Syna i w osobie Ducha Świętego. To wyjście do będącego w potrzebie człowieka ukazało doskonałą solidarność Boskich Osób,  doskonałe BOSKIE MY.

Stworzeni na obraz i podobieństwo Boga ludzie, obdarzeni sumieniem, a co tym idzie, zdolnością do dostrzegania potrzeb innych i wychodzenia im naprzeciw. Słusznie zauważa ks. Józef Tischner, że tak tworzy się solidarność ludzkich sumień.

Ma ona szczególne znaczenie pośród ochrzczonych, którzy w dojrzały sposób wydarzenie Chrztu św. w swoim życiu przepracowali. Chrzest  w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego,  znak, słowa i odrobina wody, to nie jakiś tradycją uświęcony pusty ryt. Jest on zawiązaniem  niezwykłej solidarności Boga Trójjedynego z  oczyszczonym z grzechu człowiekiem. Staje się on w pewien sposób uczestnikiem natury Boga, co daje mu nową perspektywę życia.

W budowaniu solidarności z człowiekiem Bóg idzie jeszcze dalej. Wymownie oddaje to dzisiejsza Ewangelia. W życie codzienne człowieka wchodzi Jezus Chrystus – Bóg, który w akcie solidarności z człowiekiem przyjął jego postać i zamieszkał w jego życiowych realiach. Przed tym, który z natury rzeczy przyjmuje posiłek aby żyć, kładzie na stole chleb i kielich z winem, a wypowiadając słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje. To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana, swą boską mocą, zachowuje postacie chleba i wina, Sam staje się pokarmem dla człowieka. Ci wszyscy,  którzy z wiarą po ten Pokarm i Napój sięgną, stają się jeszcze bardziej zakorzenieni w boskiej naturze, jeszcze bardziej z Bogiem i z bliźnimi zjednoczeni.  To zjednoczenie ma ponadczasowy charakter. Wskazują na to słowa samego Chrystusa: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym. Innymi słowy, stół eucharystyczny, do którego zaprasza Chrystus nie ma końca. Ciągnie się w nieskończoność.

Dziś, w Uroczystość Bożego Ciała, warto jeszcze raz postawić sobie zasadnicze pytania:

Czy wierzysz Jezusowi?

Jeżeli wierzysz, to czy Go kochasz?

A jeśli kochasz, to czy pokładasz w Nim nadzieję?

Gdyby się zdarzyło, a może tak być, bo Bóg nas do niczego nie zmusza, że odpowiedzi będą negatywne, to warto postawić sobie jeszcze jedno pytanie: jaką mam inną koncepcję na życie i czy jest ona głosem sumienia, a może jedynie próbą ucieczki przed odpowiedzialnością?

                                                                                              Ks. Lucjan Bielas